مسعود بهنود نیازی به معرفی ندارد. او بی‌شک یکی از شناخته‌شده‌ترین روزنامه‌نگاران عصر حاضر ایران است که از سال ۱۳۴۲ در این عرصه فعالیت دارد و با داشتن بیش از ۷۰ سال سن هنوز دست از کار نکشیده.
اکثر نوشته‌های مسعود بهنود با نگاهی به سیاست در تاریخ ایران نوشته شده است که این موضوع را می‌توان در رمان‌های داستانی او نیز به وضوح مشاهده کرد.
بهنود مدتی است کانالی با نام «هزار داستان با مسعود بهنود» در یوتوب ایجاد کرده است و خاطرات خود را از تهران قدیم و برخوردهایی که با اشخاص شاخص معاصر ایران داشته به صورت کوتاه و عامیانه روایت می‌کند.
علاوه بر سبک خاص روایت مسعود بهنود، آنچه من را شیفته «هزار داستان» کرده، پرداختن به گوشه‌هایی کمتر آشکار شده از تاریخ معاصر ایران است که در فاصله اواخر دوره قاجار تا اوایل انقلاب اسلامی رخ داده است.
اگرچه عده‌ای معتقدند که بهنود تاریخ را آنطور که خودش دوست دارد، نه آنطور که هست، روایت می‌کند؛ شنیدن گزیده‌ای از تاریخ با شیوه‌ای داستانی و از زبان کسی که خود حداقل شاهد بخشی از آن بوده، باز هم لذت بخش است.
