چند روز پیش دوازدهمین فصل برنامه Britain’s Got Talent به پایان رسید و برنده فصل ۲۰۱۸ برنامه استعدادیابی بریتانیا مشخص شد. آنچه باعث نوشتن این مطلب شد تفاوت برنده امسال BGT، و حتی نفر دوم این فصل، با برندگان سال‌های پیش است.
امسال یک استندآپ کمیدین معلول با نام مستعار Lost Voice Guy نفر اول مسابقه شد. فردی به نام Lee Ridley که از ۶ سالگی به دلیل عارضه مغزی توانایی حرف زدن و حرکت صحیح اندام خود را از دست داده، ولی با این حال تونسته با کمک یک نرم‌افزار تبدیل متن به گفتار، حرف بزنه و مردم رو بخندونه.
ویدئو زیر یکی از اجراهای Lost Voice Guy در BGT 2018 رو نشون می‌ده. ببینید با چه شوق و انگیزه‌ای، بدون اینکه حتی از ریختن آب دهانش خجالت بکشه، روی صحنه میاد و با کمک آیپدش جوک تعریف می‌کنه و مردم رو به خنده می‌ندازه.
یک استندآپ کمدین برای اینکه موفق باشه باید لحن جذابی داشته باشه، حرف‌های خنده‌دار بزنه و با حرکات بدنش طنز فضا رو بیشتر کنه؛ ولی Lost Voice Guy نه تنها به سختی می‌تونه حرکت کنه، حتی قادر به حرف هم نیست؛ ولی اونقدر استعداد داره که این تضاد رو به طنز تبدیل کرده و با تعریف طنزگونه مشکلاتش، تماشایا رو به وجد میاره.
جالبه بدونید نفر دوم Britain’s Got Talent امسال هم یه فرد عادی نیست. Robert White یک کمدین و معلم موسیقیه که به اوتیسم و سندروم آسپرگر مبتلاست؛ ولی با تمام مشکلاتی که داره تونست با اجراهای خوبش از مردم رای بگیره و نفر دوم بشه.
اما چی می‌شه افرادی با این درجه از معلولیت بتونن استعدادشون رو پرورش بدن و در یه برنامه تلویزیونی پرمخاطب موفق بشن؟ به نظر من جواب این سوال چیزی به جز فرهنگ درست یک جامعه در حمایت از معلولان، عدم تبعیض و برخورد درست با اونها نیست.
آیا اگر Lee Ridley و Robert White در ایران زندگی می‌کردن باز هم می‌تونستن استعدادهاشون رو این چنین نشون بدن؟ اصلا فضا و امکانات کافی برای رشد اونها وجود داشت؟ آیا در جامعه پذیرفته میشدن و مسخره نمیشدن؟
متاسفانه شرایط مناسب کار و زندگی برای افراد معلول در کشور ما فراهم نیست؛ معلولان کشور ما به دلیل نبود زیرساخت‌های لازم، قوانین محکم و فرهنگ درست، همواره با سختی‌های زیادی مواجه هستن و نمی‌تونن اونطور که باید توانایی‌های خودشون رو در جامعه نوشن بدن.
امیدوارم روزی برسه که اول از نظر فرهنگی به سطحی از درک و شعور برسیم و باور کنیم یه فرد معلول نیازی به ترحم نداره؛ بلکه نیاز داره که تواناییهاش دیده بشه و مورد تبعیض قرار نگیره. دوم دولت و نهادهای مسئول نیازهای معلولان رو درک کنن، امکانات آموزشی رو بیشتر کنن و اجازه بدن افراد معلول نقش بیشتری در جامعه داشته باشن.
فراموش نکنیم آدم‌های با استعداد همه جا هستن ولی جامعه، سیستم آموزشی و فضای مناسبه که اجازه رشد و شکوفا شدن رو به اونها می‌ده.